Мы – нязьдзейсьненых казак
няшчасныя пасербы будзем.
Мы палоньнікі часу.
Мы – дзеці паданьняў старых,
Беларусы – ці проста цяпер –
жыхары Беларусі.
Мы – глухія каменьні
дарог брукаваных сваіх.
Толькі ветах –
над возерам,
а над душой –
толькі помнік,
Толькі кнігі у кватэры,
для вечнасьці –
толькі дзіця.
Мы жывем – і ня помнім.
Ні мовы, ні продкаў ня помнім.
І дамы эакрываюць
крутымі плячыма прасьцяг.
Зноў раса ападзе
на траву, на малыя балконы,
На магілы, на цацкі,
забытыя дзецьмі ў траве.
Мы - галінкі яліны,
якая стаіць над адхонам,
І чарнобыльскі дождж
на сьсівелай яе галаве.
|
|
